(Русский) Šuma “Žnivo”
Sorry, this entry is only available in Russian. For the sake of viewer convenience, the content is shown below in the alternative language. You may click the link to switch the active language.
Альбом “Жніво” гурт запісваў некалькі год – у песень быў час выспець. Сапраўды, гэта спелы альбом, адначасова разнастайны і цэласны. Адчуваецца, што музыкі падышлі да кожнай песні грунтоўна і нешаблонна – гэта не рэміксавы праект, калі прад’юсар атрымлівае гатовы вакал, каб дадаць модныя рытмы і гукі. Тут кожны трэк – самадастатковая праца – і ў плане вакалу, музыкі і аўдыё-дызайну.
Вакальны складнік – бездакорны. Расчараваць ён можа хіба што хардкор-аўтэнтыстаў – соўлавай, поп-музычнай манерай. Астатніх жа галасы Русі і Надзеі зачаруюць. Інструментальная аснова альбому – bass-музыка з элементамі дабстэпу (у добрым яго, “класічным” сэнсе) і розных гатункаў даўнтэмпа. Музыка пабудаваная на мяккім саб-басе (які не мутуе ў тупы wobble), біт прыскоквае пад клэпы альбо крочыць задуменна і павольна, талерачкі і цымбалы трапяткія і далікатныя. “Сярэдзіна” ж даволі прасторная (сінтэзатарныя партыі з’яўляюцца хіба што ў апошняй песні), што дае дастаткова месца вакалу і акустычным інструментам.
Найбольш збалансаванае спалучэнне вакалу і музыкі, мне падаецца, у песнях “Ой еду я дарогаю” , “Дык гула пчолка”, “Песенка”, “На моры вутка купалася” – яны проста выдатныя, цякуць бы вада. Музыка мякка аздабляе вакальныя партыі і, часцей за ўсё, не адцягвае на сябе зашмат увагі. Адзначу яшчэ апошнюю песню – “Вецярок вее” – у якой гучыць і вакал Юліі Гібкоўскай, а музыка струменіцца амаль па-трансаваму – хоць і зусім не псі, і не транс. [Гэтая песня – такі сабе масток да праекту Šuma Voices & Ne-Tek, дзе трансавы, глыбінны \ рытуальны кампанент праяўляецца мацней, а сінты і басы разгортваюцца павольна і шырока, даючы песням прастор і волю, не змушаючы іх чапляцца за біт.]
Але ж часам электроніка пачуваецца занадта вольна – бас і біт выходзяць на першы план, гукавую карціну загрувашчваюць шматлікія дэталі (“Перапёлка”), электроніка падпарадкоўвае песню, амаль змяшчае галасы ў клетку біту, змушае іх гучаць ненатуральна. Напрыклад, фрагмент “Іскаркі” (1:10 – 1:55) – не зусім разумею, навошта перабіваць плынь такой прыгожай песні даркушным, а-ля індустрыяльным кавалкам – для кантрасту? “Пайду жа ў лес” – пачынаецца з чароўна-псіхадэлічнага вакальнага блукання ў лесе, а потым драматычны сюжэт песні ілюструюць зашмат грымотаў, басавага жужжання і дысанантных гукаў, ад якіх хочацца адмахнуцца, як ад надакучлівай балотнай жамяры.
Ведаючы, на якіх заходніх музыкаў і лэйблы арыентуецца Šuma, хочацца ўсё ж параіць – не глядзіце вы ўжо на іх! Яны вымушаныя крэацівіць свой мудрагелісты саўнд, бо не маюць таго фальклёрна-вакальнага матэрыялу, які вылузнецца з любой яскравай пластыкавай абгорткі.
На Беларусі любы праект, што інтэрпрэтуе фальклёр, рэч не толькі музычная\эстэтычная, але і палітычная – бо закранае сакральнае ядро нацыі – сімвалы, міфы, рытуальныя спевы. Кожная такая спроба факусуе на сабе шмат чаканняў і эмоцый – і, адпаведна, выклікае шмат крытыкі, калі штосці робіцца не паводле адзінага канону, не так, як прынята. “Жніво” – гэта не альбом аўтэнтычнага фольку, але ён і не ператварыўся ў суцэльную эксплуатацыю trendy sounds, не губляе густу і меры. Музыкі разумеюць, што гнацца за сённешнім гукам справа марная, і ў іх атрымалася не зваліцца ў пастку з трэпам, джукам і іншымі стылямі, якія стануць ‘нямодными’ праз пару год.
Паглядзім, як альбом будзе слухацца праз 5-10 год. На сёння ж гэта унікальная і прыгожая праца, зробленая з любоўю, натхненнем і розумам – хіба што крышачку перанасычаная “знакамі часу” (як і вокладка альбому, што адсылае да аднаго з нядаўніх дызайнерскіх трэндаў). Спробаў спалучэння беларускага фальклёру і сучаснай папулярнай музыкі, роўных гэтаму альбому, я пакуль не чуў. Калі зараз у Шумы “Жніво”, цікава, што будзе пасля “малацьбы”, калі першапачатковая задача – прывабіць слухачоў знаёмай мовай сённешніх стыляў – будзе ўжо выкананая?
Тэкст: Павел Няхаеў для Foundamental.net
